Witajcie Kochani!

O Lady Di rozpisują się od lat wielkie brukowce, pismaki i portale plotkarskie. Jutro mija 20 lat od jej śmierci i do tej pory nie wiadomo jak do niej doszło. Istnieją liczne spekulacje na temat tego jak doszło do jej wypadku i kto za nim stoi. Ale ja nie o tym dzisiaj. Ja mam zamiar z okazji 20 rocznicy jej śmierci napisać krótką notkę na jej temat 🙂

Diana, księżna Walii a właściwie Diana Frances Mountbatten-Windsor z domu Spencer urodziła 1 lipca 1961 roku w Sandringham, a zmarła 31 sierpnia 1997 roku w Paryżu. Była żoną Karola, księcia Walii. Urodziła dwójkę synów – następców tronu – Wilhelma, księcia Cambridge oraz Henryka, księcia z Walii.

Diana stała się osobą publiczną w 1980 roku, kiedy wymienioną ją jako potencjalną żonę dla Karola, następcy tronu Wielkiej Brytanii. Kiedy wzięli ślub – 29 lipca 1981 roku w Londynie, stało się to nie dość że międzynarodowym wydarzeniem, a Diana osobą o znaczeniu międzynarodowym. Na początku zaczęto coraz częściej publikować w gazetach kulisy małżeństwa Diany, nie mówiące pochlebnie zarówno o Dianie i Karolu. W 1992 roku Diana z Karolem, ogłosili separację. A w 1996 roku rzeczono rozwód.

Dianie cały czas towarzyszyło zainteresowanie mediów. To niesłabnące zainteresowanie doprowadziło do wypadku w 1997 roku, w którym poza Dianą, zginął jeszcze Dodi Al-Fayed i kierowca Henri Paul.
Diana zasłynęła z działalności dobroczynnej i charytatywnej. Poza tym zamiłowaniem do mody. Dlatego na świecie mówię się o niej jako o „Księżnej ludu” czy „Ikony mody”.
Miała pośredni wpływ na podpisanie traktatu w Ottawie – 3 grudnia 1997 roku – zabraniającego produkcji,gromadzenia, eksportu i używania min przeciwpiechotnych. Znajduje się na 3 miejscu rankingu 100 najwybitniejszych Brytyjczyków.

Ostatnie miesiące życia

W ostatnim roku swojego życia Diana oddała się głównie działalności dobroczynnej. Spotkała się z Hillary Clinton w celu zebrania pieniędzy na badania pod kątem raka piersi. Często odwiedzała organizacje współpracujące z chorymi na HIV i AIDS. Jak już wspomniałam nagłośniła sprawę min lądowych. Gdzie ofiarami padali nie tylko żołnierze, a też cywile (głownie dzieci). Dzięki nagłośnieniu tej sprawy z str Diany, media zainteresowali się ponad 110 mln min zakopanych w ponad 50 krajach. Jednak z str Wielkiej Brytanii została ona potępiona. W 1997 roku na aukcji zostały sprzedane suknie Diany – dokładnie 79. A dochód przeznaczono na rzecz organizacji charytatywnych z którymi Diana współpracowała.

Wiadomość o śmierci Diany została odebrana na całym świecie z ogromnym ładunkiem emocjonalnym. Pod pałacami Buckingham i Kensington składane były kwiaty, laurki, baloniki i nie tylko. Tak samo w miejscu gdzie Księżna zginęła. Pogrzeb Diany odbył się 6 września 1997 roku – przybyło na niego sporo znanych osobistości, ponad milion ludzi odprowadzało trumnę podczas przejazdu. Był też transmitowany na całym świecie.

Pamiętam, że kiedy był pogrzeb – ja 7 letnia dziewczynka, mówiłam mamie że chce być taka jak ona. A mamy mi odpowiedziała: „Dziecko, lepiej żyj swoim skromnym życiem i miej w nim szczęście. A nie jak księżniczka i wieczne łzy.” Jak do dziś pamiętam te słowa. Pomimo licznych romansów, Diana próbowała coś poprawić na tym świecie. I tym chyba najbardziej zapisała się na kartach historii.

Zatem dzisiaj Wam już dziękuję za uwagę! Pozdrawiam Molcia 🙂

Witajcie!

Dzisiaj trochę historii i nowy cykl który chyba już zapoczątkowałam jakiś czas temu. Jak każdy wie, kobiety od zawsze wpływały na losy tego świata. Było ich bardzo wiele. Wcześniej wspominałam już o Cesarzowej Sisi czy Marii Teresie Habsburg czy współczesnej Grace Kelly. Na tym cykl na pewno się nie skońćzy. Ale postaram się go regularnie publikować i poszerzać. A tym czasem przedstawiam dzisiaj: Faraona Egiptu – Hatszepsut.

Hatszepsut

Hatszepsut

kobieta faraon, władczyni starożytnego Egiptu z XVIII dynastii. Najprawdopodobniej panowała w latach 1503 p.n.e. do 1482 roku p.n.e. Jednak relacje odnoście dat jej panowania są różne i nie jednoznaczne. Podaje się również m.in.:

– 1479 do 1458 roku p.n.e. lub

– 1472 do 1450 roku p.n.e.

Córka Totmesa I i królowej Ahmes, przyrodnia siostra i żona Totmesa II, który był jej rywalem w sprawie sukcesji o tron. Po śmierci męża objęła tron jako regentka w imieniu syna – Totmesa III. Po jakimś czasu ogłosiła się władczynią i przyjęła tytuł królewski.

Z jednej strony zyskała nowe szlaki handlowe, a z drugiej zaniedbała bardzo stan wojsk egipskich.

Jako ciotka, macocha i teściowa Totmesa III objęła regencję. Wzorując się na wcześniejszych regentkach, jednak je przewyższyła ogłaszając się królem, a Totmesa III uznając za jej współwładcę.

Komu ufała?

Wśród zaufanych osób był m.in. Senenmut – jej wierny towarzysz w sprawach politycznych, przedsięwzięciach architektonicznych i gospodarczych, poza tym Hapszepsut dążyła go uczuciem. Senenmut odpowiadał za zarządzenie dworem królewskich, rzecznikiem królowej i Zarządcą Wielkich Prac Budowlanych. Poza tym odpowiadał za wykształcenie dziecka Hatszepsut. Doniesienia historyczne i wykopaliska mówią o tym, że poza dwójką dzieci – córek, Hatszepsut posiadała najprawdopodobniej syna z związku z Senenmutem (Choć to nie są potwierdzone dane, a jedynie przypuszczenia).

Kolejna ważna osoba w otoczeniu faraonowej to Hapuseneb, arcykapłan Amona. Był nadzorcą i „wykonawcą” świątyni w Deir el-Bahari. Innymi dostojnikami, którzy mieli przychylność Hatszepsut to Dżehuti (główny majordom) czy wezyr Useramon. Hatszepsut będąc kobietą noszącą męski tytuł królewski i sprawując władzę tradycyjnie od wieków przynależną mężczyznom, była zmuszona czynić wiele starań dla uprawomocnienia swych rządów. Wykorzystywała do tego celu między innymi kult Amona i poparcie jego kapłanów z Karnaku. Kobiety w Starożytnym Egipcie miały znacznie wyższy status niż gdziekolwiek indziej w starożytnym świecie.

Proces przeistaczania się Hatszepsut w męskiego faraona postępował etapami. Królowa stopniowo przyjmowała insygnia władzy: chustę chat, ureusz, ceremonialną sztuczną brodę. Wiele statui ukazuje ją na wpół żeńskiej i męskiej postaci. Później już była ukazywana tylko jako męska postać.

Co pozostawiła?

Jako Faraon Hatszepsut zasłynęła z wspaniałych budowli m.in. Obelisków w Karnakum, Czerwona Kaplica czy też świątynia Milionów Lat w Deir el Bahari. Po swojej śmierci na tron Egipski wstąpił już pełnoletni Totmes III. Usunął on wszystkie wizerunki swojej poprzedniczki. Po wielu latach spokojnego panowania Hatszepsut – Totmes III musiał organizować wyprawy wojenne przeciwko koalicjom antyegipskim.

Hatszepsut została pochowana w Dolinie Królów w grobowcu, którzy sobie przygotowała (oznaczenie KV20), poza jej sarkofagiem, w grobowcu tym był również sarkofag Totmesa I.

Mumia została odnaleziona w 1903 roku przez Howarda Cartera w Dolinie Królów. Potwierdzenie, że to mumia Hatszepsut potwierdzono w czerwcu 2007 roku.

Pozdrawiam Was, Molcia 🙂

Ps. Materiał zaczerpnięty z Wikipedii

Witam Was Kochani!

Oczywiście mając trochę wolnego – zajmuję się tym co lubię najbardziej – czyli historią. Ostatnio znowu wkręciłam się w kolejny serial historyczny pt. „The Crown” o królowej Elżbiecie II. Zainspirowana tym serialem i kilkoma konstruktywnymi rozmowami o historii poszukałam informacji o najdłużej panujących władcach w całej naszej historii na przestrzeni wieków. I znalazło się kilka takich ciekawych postaci. Podejrzewam, że większość z nich będziecie kojarzyć 😉 Oto ta lista 😀

Oto pierwsza 10:

Pierwsze miejsce przypada dla Pepi II – podobno rządził starożytnym Egiptem w okresie od 2278 p.n.e. do 2184 p.n.e. co daje mam 94 lata
Drugi jest Suinin – cesarz Japonii panujący podobno od 29 p.n.e. do 70 n.e. co daje nam około 99 lat (uznawany jednak jest jako postać legendarną).
A trzecie miejsce zajmuje Sobhuza II – król Suazi panował od 10 grudnia 1899 do 21 sierpnia 1982 roku co daje łącznie 82 lata i 254 dni
4 Miejsce dla Bernhard VII – książę Lippe panował od 11 sierpnia 1429 roku do 2 kwietnia 1511 roku, co daje łącznie 81 lat i 234 dni.
Kolejna osoba ma już staż poniżej 80 lat. Jako 5 jest Wilhelm IV – hrabia Henneberg-Schleusingen panował 78 lat i 243 dni. Od 26 maja 1480 roku do 24 stycznia 1559 roku. 6 miejsce Karol Fryderyk Badeński jako elektor i książę Badenii panował 73 lata i 29 dni. Okres ten datowany był od 12 maja 1738 roku do 10 czerwca 1811 roku. Kolejnym „siedemdziesięciolatkiem” jest: Ludwik XIV jako król Francji i współksiążę Andory. Zaliczył on okrągłe 72 lata i 110 dni. Panował w latach 1643 – 1715. Miejsca od 8 do 10 to ostatnie osoby z 70 na koncie.

Kolejno:

8 otrzymał Jan II – książę Liechtenstein panował w latach 1858 do 1929 roku co daje 70 lat i 246 dni.
9 przypisano Ramie IX Bhumibol Adulyadej jako król Tajlandii panował 70 lat i 126 dni w latach 1946 – 2016. 10 jest dla Karola Augusta, panował w Saksonii-Weimar od 1758 roku do 1828 jako książę. Łączny rezultat jego rządów to 70 lat i 12 dni.

Kolejną dziesiątkę otwiera władca Austrii:

Miejsce 11 zajmuje Fryderyk V jako arcyksiążę Austrii panował 69 lat i 70 dni. Od 1424 do 1493 roku.
Miejsce 12 przysługuje królowi K’inich Janaab’ Pakal z Palenque, który był władcą w latach 615 – 683, uzyskując rezultat 68 lat i 33 dni.
Miejsce 13 to mój ulubiony władca Cesarz i Król Austro-Węgier Franciszek Józef I panujący w latach 1848 – 1916. Panował 67 lat i 355 dni.
Miejsce 14 przypadło cesarzowi Bizantyjskiemu – Bazyli II. Trwało ono 65 lat i 237 dni na przełomie lat 960 – 1025.
Na półmetku drugiej dziesiątki znajduje się obecnie panująca królowa Wielkiej Brytanii i krajów przynależnych Elżbieta II. Królowa panuje od 6 lutego 1952 roku, co daje jej 65 lat i 50 dni panowania. Jest obecnie najdłużej panującą kobietą w historii świata.
Tuż za nią na 16 miejscu mamy kolejną królową Wielkiej Brytanii – Wiktorię. Panowała od 1837 roku do 1901. Panowała 63 lata i 216 dni. Miejsce 17 zajmuje elektor, książę i król Saksonii – Fryderyk August I. Sprawował rządy przez 63 lata i 139 dni w okresie 1763 – 1827. Miejsce 18 zajmuje król Aragonii Jakub I Zdobywca panujący w latach 1213 – 1276. Rządził przez 62 lata i 319 dni.
Kolejna pozycja należy do cesarza Japońskiego Hirohito, który panował 62 lata i 13 dni w latach 1926 – 1989. I pierwszą dwudziestkę zamyka cesarz chiński Kangxi panujący 61 lat i 316 dni. Panował w latach 1661 – 1722. Zamyka on również grono osób które rządził powyżej 60 lat.

Kolejne miejsca mają już na końce półwieczne panowania.

Do grona tego nalezą król Danii i Norwegii Chrystian IV (59 lat i 330 dni), Jerzy III jako król Wielkiej Brytanii (59 lat i 121 dni), książę Monaco Honoriusz III (59 lat i 63 dni). Miejsce 34 zajmuje książę Szczeciński Barnim I panował 58 lat i 324 dni. Następny jest cesarz Brazylii Piotr II sprawujący rządy przez 58 lat i 251 dni. Kolejny król Francji – Ludwik XV panował zacne 58 lat i 222 dni. Tuż za nim uplasował się sułtan Malezji – Tuanku Abdul Halim panujący 58 lat i 151 dni. Mikołaj I jako król Czarnogóry panował 58 lat i 105 dni. Kolejną kobietą w zestawieniu jest królowa Wilhelmina z Holandii, zaliczyła ona 57 lat i 286 dni jako królowa kraju tulipanów. Kolejny w zestawieniu jest król Szkocji Jerzy VI – panował on 57 lat i 270 dni. Na koniec zestawienia umieszczam mały akcent polski – otóż jako wielki książę Litewski – Władysław II Jagiełło panował 57 lat.

Półwiecze panowania uzyskali jeszcze takie postacie historyczne jak Alfons VIII, Rainier III, Sisavang Vong, Thubten Gjaco, Fidel Castro, Abdullah I, Kazimierz Jagiellończyk, Haakon VII, Yeongjo, Franciszek Józef II, Piotr IV Aragoński, Edward III, Ivan IV groźny, Chlotar I, Zygmunt Luksemburski oraz Kim Ir Sen.

Następnym razem postaram się podać listy najdłużej panujących przywódców obecnie na świecie oraz tych, którzy na rządowych stołkach utrzymali się najkrócej na przestrzeni wieków. Są to ciekawostki – ale nie raz można się na takie coś natknąć w wszelakich quizach.

Pozdrawiam Was, Wasza Molcia 😉